Spławikowa

Wędkarstwo spławikowe można podzielić na dwie podgrupy: angielską metodę odległościową oraz klasyczną metodę spławikowa. Główną cechą, którą się różnią jest to, że w pierwszej metodzie korzystamy z pomocu kołowrotka a w tej drugiej nie.
- Klasyczna metoda spławikowa - cechą którą wyróżnia tą metodę jest to, że obciążenie nie przewyższa wyporności spławika, a łowi się w zasięgu wędki przy której nie jest używany kołowrotek. 
- Angielska metoda odległościowa - pojawiła się kilkadziesiąt lat temu na kontynencie europejskim, a zapoczątkowali ją Anglicy. Co ciekawe, początek popularności (poza Anglią) miał w 1963r podczas wędkarskich mistrzost świata w Luksemburgu. Popularne wtedy były wędki bez kołowrotka, więc każdy zawodnik korzystał z niej - prócz jednego zawodnika, który zwycięzył w klasyfikacji generalnej z pieknym połowem skłądającym się z okazałych płoci, Bill Lane.
Wędkarze szybko docenili uroki takiego łowienia. Mianowicie każdy chciał łowić daleko, w głębszej wodzie, pod niedostępny dla innych obszar łowienia. Jednak jesli zestaw był lekko to wpadał cicho, ale ulegał podmuchowi wiatrów. Jeśli był ciężki, to wpadał głośno, czyniąc wiele hałasu i tym samym odstraszając czujniejsze ryby. Dzięki swej charakterystyce, można było łowić z opadu, dosięgnąć ryby które stacjonowały w połowie wody, opuściwszy wcześniej swoje miejsca żerowania, co dotychczas było neiosiagalne. Dzięki tej metodzie można pełniej wykorzystać kilkugodzinny, czy jednodniowy wypad, nawet w pełnym słońcu, gdy zwykle ryby nie żerują. 
Mimo swoich wielu udoskonaleń, odległościówka angielska została tym czym była, odeminną filizofią wędkowania. Można powiedzieć, w dużym uproszczeniu, że główna jej zasada to szczególny rodzaj spławika i obciążenia. Aby jednak wykorzystać w pełni to co ta metoda nam oferuje, trzeba dostosować elementy sprzętu jak i sposób posługiwania się nim.